به گزارش ایسنا و به نقل از تک اکسپلوریست ، دوره "پلیوسن" زمانی بود که دمای جهانی سه درجه سانتی گراد گرم تر از پیش صنعتی یک بود و سطح دریا ۲۰ متر بالاتر از زمان فعلی بود و علت آن نیز عمدتا به دلیل وجود یخسارهای کوچک گرینلند و سرزمین جنوبی بود.
یَخسار انبوهه ای از یخ حاصل از یخچال طبیعی است که پهنه پیرامون خود را بپوشاند و از ۵۰ هزار کیلومتر مربع بزرگ تر باشد. یخسارها از جزیره های یخی یا یخچال ها بزرگ ترند. تنها یخسارهای موجود جنوبگان و گرینلند می باشند.
بررسی سطح کربن دی اکسید در طول دوره گرم اواسط پیاسنزین(mPWP)  درک دانشمندان از رفتار سیستم زمین در وضعیت آب و هوایی گرم را ارتقا می دهد.
در یک مطالعه جدید دانشمندان انگلیسی ترکیب شیمیایی فسیل های ریز را که به اندازه سر سوزن بودند و از اعماق رسوبات اقیانوس دریای کارائیب جمع آوری شده بودند را مورد بررسی قرار دادند.
با استفاده از داده ها محققان غلظت کربن دی اکسید جو زمین را در دوره پلیوسن بازسازی کردند. آنها دریافتند که تا سال ۲۰۲۵، سطح دی اکسید کربن اتمسفر(CO2)  به احتمال زیاد بسیار بالاتر از ۳.۳ میلیون سال گذشته خواهد بود.
دکتر "الوین دو لا وگا"(Elwyn de la Vega) رهبر این مطالعه گفت: دانستن درباره میزان کربن دی اکسید در گذشته زمین بسیار هیجان انگیز است زیرا به ما می گوید چگونه سیستم آب و هوا، یخسارها و سطح دریا قبلا به دلیل افزایش سطح کربن دی اکسید تغییر کرده اند. ما این بازه زمانی خاص را با جزئیات بی سابقه ای مورد مطالعه قرار دادیم زیرا اطلاعات بسیار خوبی را برای درک بهتر وضعیت اقلیمی فعلی ما فراهم می کند.
برای مطالعه دانشمندان از ترکیب ایزوتوپی عنصر بور که به طور طبیعی به عنوان ناخالصی در پوسته های زئوپلانکتونی به نام "روزن داران" وجود دارد، استفاده کردند.
اندازه این موجودات تقریبا نیم میلی متر است و به مرور زمان مقدار زیادی از آنها در بستر دریا جمع آوری می شوند و گنجینه ای گرانبها از اطلاعات مربوط به آب و هوای گذشته زمین را تشکیل می دهند. ترکیب ایزوتوپیک بور در پوسته های آنها بستگی به اسیدیته (pH) آب دریایی دارد که در آن روزن داران زندگی می کردند. رابطه تنگاتنگی بین کربن دی اکسید اتمسفریک و اسیدیته آب دریا وجود دارد و این به آن معنا است که میزان کربن دی اکسید جو در گذشته را می توان با اندازه گیری دقیق بور در پوسته های باستانی محاسبه کرد.
دکتر "توماس چاک"(Thomas Chalk)  یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: تمرکز بر روی بررسی یک دوره زمین شناسی گرم در گذشته راهی مناسب برای مطالعه نحوه واکنش زمین به کربن دی اکسید است. نتایج مطالعه ما نشان می دهد که گرم ترین قسمت پلیوسن بین ۳۸۰ تا ۴۲۰ بخش در میلیون "کربن دی اکسید" در جو بود. این شبیه به مقدار امروز است که در حدود ۴۱۵ بخش در میلیون است. در حال حاضر میزان کربن دی اکسید جو در حدود ۲.۵ بخش در میلیون در سال در حال افزایش است و این به آن معناست که تا سال ۲۰۲۵ این میزان به میزان بیشتری طی ۳.۳ میلیون سال گذشته خواهد رسید.
پروفسور "گاوین فاستر"(Gavin Foster)  یکی از محققان این مطالعه گفت: دلیل این که ما امروز دمای هوایی مانند دوره پلیوسن و سطح دریای آن زمان را نداریم این است که مدتی طول می کشد تا آب و هوای زمین به تعادلی با میزان کربن دی اکسید بالاتر برسد و به دلیل انتشار گازهای گلخانه ای سطح کربن دی اکسید در حال صعود است.